De nu al legendarische Amerikaanse blues en roots band, The Nighthawks uit Washington werd opgericht in 1972 en bestond na enkele wisselingen uit medeoprichter Mark Wenner (zang, mondharmonica), Jimmy Thackery (lead gitaar), Jan Zukowski (bas) en Pete Ragusa (drums). Hun 1979-album "Full House", uitgegeven op Adelphi Records, bevat gastoptredens van Pinetop Perkins en Bob Margolin. Toetsenist Greg Wetzel kwam bij de band in 1983, was een fulltime lid tot 1986 en bleef spelen bij speciale uitvoeringen. De line-up bleef stabiel tot in 1986. In die tijd vertrok Thackery, moe van het uitgebreide tourschema van de band, om de Drivers en andere groepen te fronten en albums op te nemen voor Blind Pig Records en Telarc Records. Na zijn vertrek vulden verschillende spelers zijn lead gitaar plaats in. Deze omvatten Jimmy Nalls, Warren Haynes, James Solberg, Danny Morris, Pete Kanaras, waarbij Kanaras het langst bestaande lid werd. Kanaras en Zukowski verlieten de band in 2004. Ze werden vervangen door Paul Bell (lead gitaar) en Johnny Castle (bas). De volgende en lokale line-up van The Nighthawks was Mark Wenner, Paul Bell, Johnny Castle en (sinds aanvang 2010 als vervanger van Ragusa) drummer Mark Stutso.

De overgang van de laatste versie van The Nighthawks naar de huidige line-up verliep soepel in de zomer van 2018. Aangezien Paul Bell en Johnny Castle ervoor kozen om enkel lokaal actief te blijven werd Dan Hovey aangetrokken. Hovey was al eerder gastgitarist geweest en had ook al voor Bell ingesprongen. Terwijl Johnny Casttle meer bezig was met zijn eigen band, de Thrillbillys, nam Paul Pisciotta het van hem over. Deze bassist was geen onbekende, hij miste net de toetreding in 1974 na auditie op dezelfde dag als Jan Zukowski. Mark Stutso bleef zijn plaats achter de drums houden. The Nighthawks wonnen in 2009 tijdens de uitreiking van de Washington Area Music Awards de 'Traditional Blues', 'R&B Duo' & 'Group' Awards. In 2011 werd tijdens de 32nd Blues Music Awards (gesponsord door de Blues Foundation) hun album "Last Train to Bluesville" (2010) uitgeroepen als winnaar van het 'Acoustic Album of the Year' Award.

Na het album "Damn Good Time" dat in 2012 verscheen voor Severn Records, bracht het Eller Soul label vervolgens de albums "444" (2014), "Back Porch Party" (2015), "All You Gotta Do" (2017) en "Tryin to Get to You" (2021) dat vorig jaar verscheen uit. En nu een jaar later is er van "The Best Bar Band In The World" - een naam die deze band omwille van hun zovele optredens in zovele jaren verwierf van hun ontelbare fanatieke fans - reeds een nieuw album dat de alles omvattende titel "Established 1972" meekreeg en is dan ook een jubileumalbum geworden. Geproduceerd door de Nighthawks en hun oude kompaan David Earl, maakten ze gebruik van de pandemische vertraging om zich te verschansen in Earl's Severn Sound Studios in Annapolis, Maryland en aldaar nieuwe nummers in de grote Nighthawks traditie, rockend, en vooral hartverwarmend materiaal ongebonden door enig ander genre dan de breedste waaier van de Amerikaanse roots muziek op te nemen.

Op deze mijlpaal, hun 50 jarig bestaan, staat oprichter, leadzanger en harpist Mark Wenner nog steeds aan het roer, terwijl drummer Mark Stutso, gitarist Don Hovey en bassist Paul Pisciotta allen zang en de songwriting delen, waardoor is deze line-up één van de sterkste ooit is. In maart 2020, toen de band op tour was om hun recentste album te promoten, deden The Nighthawks iets wat voorheen ondenkbaar was. Ze stopten in het midden van deze tour in Florida en reden naar huis. Net als zoveel andere mensen zaten de bandleden zonder werk toen het coronavirus het land overspoelde. Ze wilden dolgraag spelen en The Nighthawks vonden een paar ruimtes die groot genoeg waren om apart te blijven en nieuw materiaal te schrijven. Voor de opnames van hun vorige albums was alles steeds perfect gestroomlijnd, de band werkte een dozijn nieuwe nummers uit en speelden ze elke avond gedurende een jaar voor de opnames begonnen, maar nu was er tijd, heel veel tijd. Weken werden maanden. Voor dit jubileum heeft de band dan ook geen half werk geleverd, met niet minder dan 14 nummers (waaronder zes originelen), want ze speelden, namen op, herschikten, en namen opnieuw op tot ze precies goed waren.

Vanaf de opener "Nobody", "You Seem Distant" en "Coming And Going" herinneren we ons die jaren tachtig toen we, als gelukkige bewoners van België, onze dierbare Nighthawks op dezelfde affiche als The Crawl, de Fabulous Thunderbirds en andere Radio Kings konden betrappen, op één van de Vlaamse en Waalse Bluesfestivals. Op de opener, en de zeer relevante rocker "You Seem Distant", geschreven door Dan Hovey, riffen diens zes snaren als die van de Jimmie Vaughan uit die tijd, terwijl het harpspel van Wenner onvermijdelijk die van wijlen Lee McBee oproept. Een beetje soul romantiek vinden hierna in "I'll Come Running Back To You" om vervolgens met een knaller van jewelste, "Coming and Going" uit de hoek te komen. Florida vriend Colin Kenny, a.k.a. Raiford Starke, schreef het soulvolle "West Memphis" en de band nam het stilistisch mee naar Memphis. Wenner schittert in dit nummer niet alleen op zijn chromatische harp, hij laat ook horen dat hij nog steeds croont als één van de beste. Stutso komt verder de plaat met "Gas Station Chicken" en iedereen droeg bij om in deze track meer funk te brengen. In dit verwoestende nummer zet Wenner de sluizen wijd open, en is het weer puur genieten. Hovey voegde er nog drie aan toe: "Houseband", "Fuss and Fight" en het lome hillbilly afsluitende "Driving".

The Nighthawks blijven één van de beste good time blues combo's, zeker als je hun covers hoort, zoals wanneer ze Delroy Wilson en Winston Bailey's "Johnny Too Bad" in een wilde versie van deze reggae klassieker bewerken, is dat om een rock n' roll raket te maken die ver verwijderd is van de calypso versie die Taj Mahal ten tijde van hun geboorte ten gehore bracht, en het is moeilijk te geloven dat deze kerels de leeftijdsgrens gepasseerd zijn, evenals voor hun twist & surf cover van Ivory Joe Hunter's "Ain't That Lovin' You", die we best kennen in Elvis Presley's versie. Andere covers zijn o.a. Geraint Watkins' "Nobody" waarmee ze dit album mee openen, Jimmy Reed's "Take it Slow" met producer David Earl die als een Eddie Taylor zijn gitaarriffs bijdraagt, Eddie Hinton's versie van Sam Cook's "I'll Come Running Back"; John Hammond's versie van Mose Allison's "Ask Me Nice", en het is vooral een Hillbilly interpretatie van het nummer "Run Red Run" dat Leiber & Stoller aan de Coasters gaven dat blijft hangen. "Established 1972" is dan ook een feestelijke album geworden, een geslaagde synthese van een foutloze carrière, en met al 50 jaar op hun teller kunnen ze binnenkort alvast de titel van meest opmerkelijke levensduur toevoegen.

Releasedatum: 15.04.2022